Pica to zachowanie utrzymujące się przez co najmniej miesiąc i występujące minimum dwa razy w tygodniu, polegające na spożywaniu niejadalnych substancji, takich jak papier, farba, tynk, włosy, ubrania, sznurki. U starszych dzieci zdarza się, że występuje spożywanie insektów, piasku, ziemi, gliny czy odchodów zwierzęcych.
W celu rozpoznania pici kolejnym kryterium, które musi być spełnione jest wiek kalendarzowy i umysłowy dziecka wynoszący minimum dwa lata. Zanim dziecko ukończy 24 miesiące dość częstym zjawiskiem jest wkładanie do ust niejadalnych substancji. Ponadto zachowania związane z jedzeniem nie wiążą się z praktyką uznaną kulturowo. Dziecko nie może także przejawiać innych zaburzeń psychicznych, czy zaburzeń zachowania zgodnie z klasyfikacją diagnostyczną, poza upośledzeniem umysłowym. Pica może występować jako odrębne zaburzenie lub występować w przebiegu innych zaburzeń.
Czynniki, które odgrywają rolę w etiologii tego zaburzenia, to między innymi ubóstwo, chaos w rodzinie, deprywacja emocjonalna, czynniki kulturowe. Wiele dzieci, które raczkują, próbuje jeść niejadalne substancje. Próbują one nowych rzeczy, poznają w ten sposób otaczający świat, eksperymentują. Przy prawidłowej opiece, odpowiednich reakcjach opiekunów, są to zachowania sporadyczne. Utrwalają się natomiast wśród rodzin, które nadmiernie stymulują dziecko bądź wśród rodzin zdezorganizowanych.
Powikłania, które najczęściej występują, to infekcje, choroby pasożytnicze i zatrucia metalami ciężkimi zawartymi w farbach.
źródła:
Ciepriałkowska, L. (2014). Psychopatologia, Wydawnictwo Naukowe Scholar
