Onychofagia to nawykowe obgryzanie paznokci. Jest to przykład schorzenia psychodermatologicznego, jako że zawiera ono czynniki psychologiczne i dermatologiczne. Onychofagia, a więc i obgryzanie paznokci dotyczy wielu ludzi, a dokładnie według danych 20-30% dzieci i prawie 45% nastolatków i ok. 15% dorosłych.
Obgryzanie paznokci jako zachowanie samodotykowe służy głównie rozładowaniu napięcia psychicznego i często nasila się w sytuacjach stresu bądź niepokoju. Równocześnie onychofagia może być spowodowana znudzeniem lub bezczynnością i wtedy służy jako sposób urozmaicenia monotonii. Osoby, które obgryzają paznokcie, przedstawiają to jako niekontrolowany przymus trudny do powstrzymania. Uznano, że obgryzanie paznokci może mieć znamiona kompulsji, więc w klasyfikacji DSM-5 onychofagia została opisana w grupie zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych. Leczenie nasilonej onychofagii wymaga kontaktu z psychiatrą, psychologiem, a także dermatologiem. Onychofagia przyczynia się do zakażeń bakteryjnych i pasożytniczych. W skrajnych sytuacjach może powodować nawet wady zgryzu. Jednak w większości przypadków obgryzanie paznokci nie jest aż tak inwazyjne. Często korzystanie z profesjonalnego manicure powala pozbyć się niepożądanego nawyku.
źródła:
Gniadek, A., Czochara, J. (2010). Konsekwencje zdrowotne onychofagii. Hygeia, 45(2), 109-114.
Wojas-Pelc, A., Jaworek, A. (2003). Onychofagia jako problem interdyscyplinarny. Przegląd Lekarski, 60(11), 737-739.
Makowska, I., Gmitrowicz, A. (2014). Psychodermatologia–pogranicze dermatologii, psychiatrii i psychologii. Psychiatria i Psychologia kliniczna, 2(14), 100-105.
