Całościowe zaburzenie rozwojowe, przejawiające się nieprawidłowościami w obszarze interakcji społecznych, komunikacji, a także ograniczonym, powtarzającym się zakresem zainteresowań i zachowań.
Termin jako pierwszy użył Leo Kanner w 1943r., opisując zaburzenia związane z rozwojem mowy (mutyzm) oraz brak interakcji z bliskimi osobami i nadmierne skupianie się na przedmiotach, bawienie się nimi.
Objawy autyzmu są związane z czynnikami neuropsychologicznymi. Innymi słowy, wiążą się one ze specyficznym przetwarzaniem informacji w mózgu. Osoby z diagnozą ze spectrum autyzmu potrafią świetnie operować ogromną ilością informacji i wiedzy o ich danym zainteresowaniu, natomiast mają trudność w rozumieniu sytuacji wieloznacznych, jakimi są właśnie sytuacje społeczne. Osoby z tym zaburzeniem charakteryzują się deficytami w obszarze komunikacji niewerbalnej (nieutrzymywanie kontaktu wzrokowego, brak zmian w mimice, niedostosowane gesty czy język ciała). Mały zakres zainteresowań utrudnia im swobodne kontakty z innymi, a także rozpoczynanie i podtrzymywanie relacji. Trudno też radzą sobie ze zmianami w ich środowisku, a także szukają niektórych rodzajów stymulacji (stąd stereotypie ruchowe), niektórych wyraźnie unikając.
Osoby z autyzmem mogą być także niepełnosprawne intelektualnie (w bardzo różnym stopniu). Jednocześnie mogą one mieć unikalne zdolności w specyficznych obszarach, które stają się coraz częściej uwzględniane przez społeczeństwo dzięki koncepcji neuroróżnorodności.
źródła:
Siuta, J. (2005). Słownik psychologii. Kraków: WZS.
Gałecki, P., Szulc, A. (2018). Psychiatria. Wrocław: Edra Urban&Partner.
Butcher, J. N., Hooley, J. M., Mineka, S. (2017). Psychologia zaburzeń. Sopot: GWP.
