Nazywana także afazją czuciową, jest zaburzeniem mowy cechującym się utrudnionym przypominaniem sobie nazw przedmiotów i upośledzeniem rozumienia mowy. Afazja Wernickiego, nazywana czasem afazją płynną, została odkryta przez Carla Wernicke w 1874 roku. Zauważył on, że uszkodzenie pewnego fragmentu lewego płata skroniowego skutkuje zaburzeniami językowymi różnymi od tych opisywanych przez Paula Brokę (który wcześniej opisał inną formę afazji – Afazję Broki).
Współcześnie wskazuje się raczej na zespoły objawów charakterystyczne dla obu typów afazji niż na ich powiązanie z konkretnymi obszarami mózgu. Afazja Wernickiego objawia się zachowaną artykułowaną i płynną mową u pacjentów (w przeciwieństwie do afazji Broka), anomią, czyli problemami z przypominaniem sobie nazw przedmiotów i znacznym pogorszeniem rozumienia mowy – wynika to z problemów pacjentów z afazją Wernickiego z rozumieniem czasowników i rzeczowników.
źródła:
Kalat, James W. (2006). Biologiczne podstawy psychologii. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa
