Nazywana także afazją ruchową, to forma ciężkiego zaburzenia mowy o podłożu neurologicznym, opisana po raz pierwszy przez Paula Broca w 1861 roku. Afazja Broki wiąże się z uszkodzeniem charakterystycznego, niedużego obszaru płata czołowego w lewej półkuli, nieopodal kory ruchowej – pola Broki.
Przyczyną powstania afazji jest najczęściej udar mózgu (nieprawidłowy dopływ krwi do części mózgowia). Późniejsze badania wykazały, że uszkodzenie wyłącznie ograniczone do pola Broka daje tylko nieznaczne i/lub przemijające zaburzenia mowy, zaś większe deficyty powstają dopiero pod wpływem rozleglejszych uszkodzeń – obejmujących obszary korowe i podkorowe.
Afazja Broka współcześnie jest diagnozowana wtedy, gdy uszkodzenie mózgu spowoduje znaczne upośledzenie konstruowania wypowiedzi, niezależnie od tego w jakim miejscu wystąpi samo uszkodzenie. Ten typ afazji charakteryzuje także utrudnione zrozumienie zdań złożonych, np. zawierających przyimki, końcówki fleksyjne czy nietypowy szyk wyrazów. Afazja Broki obejmuje także problemy z rozumieniem konstrukcji gramatycznych, czu wyrazów funkcyjnych.
źródła:
Kalat, James W. (2006). Biologiczne podstawy psychologii. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa
