Element doświadczenia hipnozy trwający od 15. do 20. minut, cechujący się występowaniem doznań związanych ze zmianami w zakresie uwagi i reaktywności, oraz występowaniem dysocjacji. Przebieg, stopień intensywności i charakter transu wykazują istotne zróżnicowanie indywidualne. Trans może stanowić przestrzeń korektywnego doświadczenia o charakterze emocjonalnym.
Podczas trwania doświadczenia transowego, pacjent jest bardziej reaktywny w stosunku do niuansów wypowiedzi hipnotyzera/terapeuty (takich jak ton głosu, czy miejsce stawiania pauz). W transie rola osoby hipnotyzującej polega na utrzymywaniu równowagi, pomiędzy aktywnym uczestnictwem w doświadczeniu pacjenta, a stosowaniem sugestii do otwarcia się na nowe treści. Większość pacjentów w trakcie transu raportuje wrażenie wyostrzenia doświadczeń zmysłowych. Szczególnym przypadkiem jest dysocjacja; praca w tym stanie jest przydatna między innymi w przypadku leczenia traum, bądź innych trudnych doświadczeń, a także w ramach strategii rekonstrukcji historii osobistej.
Wzorce transowego doświadczania rzeczywistości, mogą być właściwe jednostce lub jej kulturze czy systemowi rodzinnemu.
źródło:
Siuta, J. (2005). Słownik psychologii. Kraków: WZS
