Metoda wywodząca się z programowania neurolingwistycznego, korzystająca z odkrycia mówiącego, że człowiek w sposób nieświadomy koduje uczucie upływu czasu w formie linii umysłowych reprezentacji zdarzeń – a więc w sposób przestrzenny i uporządkowany. Sposób, w jaki jednostka konstruuje swoją narrację, w tym jej decyzje semantyczne wpływają nie tylko na sposób zarządzania pamięcią, ale i na to, jakie decyzje dotyczące przyszłości zostaną podjęte. Linia czasu, w zależności od swojego kształtu i struktury pełni konstruktywną, lub destruktywną formę; w związku z czym terapia linii czasu polega przede wszystkim na adaptacyjnej modyfikacji jej kształtu.
źródło:
Strelau, J. (2000). Psychologia. Podręcznik Akademicki, Tom 3 Jednostka w społeczeństwie i elementy psychologii stosowanej.
