Zjawisko w psychoterapii polegające na tym, że pacjent rzutuje na terapeutę swoje nieświadome myśli, uczucia, wyobrażenia. Przejawem tych wyobrażeń może być to, że pacjent na przykład dostrzega w terapeucie swoją matkę i tak też go traktuje, przenosząc nań uczucia, jakie ma względem matki. W konsekwencji wytwarza się powiązanie między terapeutą a pacjentem odpowiadające pierwotnemu związkowi dziecka z rodzicem.
W ramach psychoanalizy przeniesienie wykorzystuje się do tego, by pacjent ponownie, ale już w sposób świadomy przeżył treści dotychczas spoczywające w stanie nieświadomości. Dzięki temu rozwiązuje konflikt wewnętrzny, który leżał u podstaw jego nerwicy.
źródła:
Reber A. (2000). Słownik psychologii (s. 28). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe SCHOLAR.
