Forma metody diagnostycznej, która dzięki badaniu zachowania bezpośrednio w momencie jego wystąpienia umożliwia wnioskowanie o stanach psychicznych pacjenta, przy zastosowaniu wybranej teorii.
Zazwyczaj niemożliwe jest uzyskanie całościowego zapisu zachowania, zatem badacz ustala okresy obserwacji – mogą to być okresy stałe bądź losowe, a także próbki zdarzeń bądź sytuacyjne. Obserwacja jest najczęściej stosowana w placówkach, w których pacjent przebywa dłuższy czas.
źródła:
Siuta, J. (2005). Słownik psychologii. Kraków: WZS
