Koncepcja umysłu, zaburzeń i psychoterapii powstała w latach siedemdziesiątych XX w.; stanowi próbę integracji terapii Miltona Ericksona, nurtu humanistycznego (terapia Gestalt) i systemowego (terapia Virginii Satir). Koncentruje się na zachowaniach komunikacyjnych człowieka, zwłaszcza na nieprawidłowych wzorcach komunikacji werbalnej i znaczeniu komunikacji niewerbalnej.
Podkreśla rolę wewnętrznej reprezentacji rzeczywistości w sposobie spostrzegania obiektywnej rzeczywistości. Wykorzystuje wiele nowatorskich technik terapeutycznych; niektóre z nich są uznawane za kontrowersyjne przez przedstawicieli środowisk naukowych.
źródło:
Siuta, J. (2005). Słownik psychologii. Kraków: WZS
Tosey, P. & Mathison, J., (2006) „Introducing Neuro-Linguistic Programming Centre for Management Learning & Development, School of Management, University of Surrey.
