Cecha przeciwna ekstrawersji, charakteryzująca się tendencją percepcji i zachowania ruchu „do wewnątrz”, z ukierunkowaniem ich na własne emocje i myśli, przy czym aktywność skierowana na zewnątrz jest ograniczona.
Pojęcie introwersji zostało wprowadzone przez Junga w 1921 jako jedna z części jego typologii osobowości. Introwertyka o usposobieniu flegmatycznym cechują wysoki poziom kontroli, ostrożność, zrównoważenie, skłonność do pojednania, bierność i powaga. Melancholicy mają skłonność do lęku, pesymizmu, refleksyjnej postawy, unikania sytuacji towarzyskich i tendencję do sztywnych reakcji.
Introwersja nie oznacza nieśmiałości; zdarza się, że bywa również mylona z osobowością schizoidalną. Skłonność do poszukiwania szerokich kontaktów społecznych jest znacznie ograniczona: jednostki introwertyczne wybierają możliwość utrzymywania mniejszej ilości, ale głębszych relacji.
źródło:
Pervin, L. A., Majczyna, B., & Cervone, D. (2011). Osobowość: teoria i badania. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
