W teorii relacji z obiektem to jeden z mechanizmów tworzących świat psychiczny dziecka. Identyfikacja projekcyjna polega na projekcji fragmentu self dziecka na obiekt i fantazji na temat kontrolowania go. W relacji interpersonalnej z innym człowiekiem, doświadcza on presji owej projekcji, koncentruje ją i zachowuje się zgodnie z jej treścią. Pragnienia i uczucia będą inaczej przetwarzane przez drugą osobę – reintrojektowane.
Identyfikacja projekcyjna, jeżeli skierowana na osobę, która jest w stanie poradzić sobie z nimi w bardziej dojrzały sposób (np. psychoterapeuta) niż nadawca, może doprowadzić do tego, że zintrojektowane uczucia będą w mniejszym stopniu zagrażać integracji ego. Dzieje się to w relacji z pacjentem z zaburzeniami głębszymi niż neurotyczne – wówczas identyfikacja projekcyjna występuje jako zjawisko o charakterze interpersonalnym. Pacjent projektuje napięcia i rozszczepione (nieakceptowane) aspekty Ja na obiekt zewnętrzny – sprawia, że terapeuta przeżywa te emocje i postawy, przed których doświadczaniem on sam się broni.
źródło:
Cierpiałkowska, L., & Sęk, H. (2016). Psychologia kliniczna. PWN.
Siuta, J. (2005). Słownik psychologii. Kraków: WZS
