Trudności w opanowaniu poprawnej formy graficznej pisma. Termin początkowo używany w Polsce przez H. Spionek dla oznaczenia wszystkich przejawów trudności w pisaniu, w tym także błędów w pisaniu.
Od lat sześćdziesiątych M. Bogdanowicz wprowadziła za literaturą czeską i francuską pojęcie „dysortografia” i rozróżnienie między tak określanymi trudnościami w opanowaniu poprawnej pisowni a „dysgrafia” – opanowaniem technicznej strony pisania, a więc poziomu graficznego pisma. Dysgrafia zatem wyraża się w formie zniekształceń strony graficznej pisma, takich jak niedokładności w
odtwarzaniu liter, złe proporcje liter w wyrazie, brak połączeń liter, brak należytego odstępu
między literami i wyrazami, brak równomiernego i jednolitego położenia pisma, niepoprawne
zagęszczenie liter.
Te zniekształcenia pisma wynikają z zaburzeń funkcji percepcyjnomotorycznych (motoryki rąk, funkcji wzrokowych i koordynacji wzrokowo-ruchowej). Mogą się one zmniejszać w wyniku intensywnych ćwiczeń grafomotorycznych, w wypadku braku ćwiczeń nasilają się wraz z wiekiem, niekiedy aż do zupełnej nieczytelności pisma.
źródła:
Bogdanowicz, M. (2011). Specyficzne trudności w uczeniu się czytania i pisania-dysleksja, dysortografia, dysgrafia.
