Częsty w okresie nastoletnim sprzeciw dorastającego człowieka wobec psychologicznych, społecznych i fizycznych sytuacji, albo też stanów, które według niego są spostrzegane jako zagrażające, ubezwłasnowolniające, czy po prostu nie zgadzające się z jego poglądami. Sednem buntu jest pragnienie obalenia napotykanych reguł, norm i oczekiwań oraz stworzenia na ich miejsce lepszych, własnych, odpowiadającym idealistycznym przekonaniom. Bunt młodzieńczy może być wewnętrzny, wtedy taka osoba tłumi swoje doświadczenia i odreagowuje je w inny sposób, lub zewnętrzny, który charakteryzuje się raczej łamaniem zasad, lekceważeniem praw, czy manifestowaniu wyraźnie sowich poglądów za pomocą przejmowania konkretnych ideologii bardzo różniących się od powszechnie obowiązujących (np. uczestniczenie w subkulturach). Należy zaznaczyć, że bunt młodzieńczy dotyczy niemal każdego nastolatka i wiąże się z kształtowaniem przez niego własnej i autonomicznej tożsamości.
źródła:
Siuta, J. (2005). Słownik psychologii. Kraków: WZS.
