Ironia to forma komunikacji, w której nadawca przekazuje przesłanie o innym znaczeniu niż dosłowne. Rozumienie ironii wymaga zaawansowanych umiejętności poznawczych, takich jak teoria umysłu, pozwalająca zrozumieć intencje innych. Komunikacja niewerbalna, np. ton głosu i mimika, odgrywa kluczową rolę w odczytywaniu ukrytego znaczenia. Ironia może regulować relacje społeczne, łagodząc krytykę, budując więzi czy wprowadzając humor. Może też pełnić funkcję obronną, chroniąc przed bezpośrednią konfrontacją. Używanie i rozumienie ironii angażuje złożone procesy poznawcze, takie jak percepcja i myślenie abstrakcyjne, wymagając interpretacji kontekstu i oceny zgodności między treścią wypowiedzi a sytuacją.
Źródła: Strug, A. (2011). Od śmiechu do ironii. Wstęp do problematyki ironizowania. Roczniki Humanistyczne.
