Umiejętność człowieka i jego umysłu do samoregulacji i samoorganizacji, a więc do nadzorowania i dostosowywania własnych procesów w psychice oraz do planowania i kierowania ich przebiegiem. Za pomocą procesów kontroli poznawczej człowiek może powstrzymać się od reakcji na jakiś bodziec, a jednocześnie może ją wyzwolić po jakimś czasie. Dzięki temu człowiek nie musi ulegać bezpośredniej presji środowiska zewnętrznego lub impulsów pochodzących z wewnątrz (czyli naszego organizmu), ale może samodzielnie rozpoczynać różne zachowanie jedynie w wyniku własnych procesów i stanów psychicznych (np. myślenie, wyobrażenia).
źródła:
Nęcka, E., Orzechowski, J., Szymura, B. (2006). Psychologia poznawcza. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
