Polega na identyfikowaniu symptomów, to znaczy istotnych z klinicznego punktu widzenia doświadczeń wewnątrz psychicznych i zachowań osoby, a następnie porównywaniu ich z jednostkami klinicznymi w klasyfikacjach ICD-11 i DSM-5, dzięki czemu możliwe jest określenie stanu zdrowia pacjenta.
Diagnoza różnicowa jest formułowana w procesie który można uogólnić do trzech punktów: zbierania informacji o stanie pacjenta oraz jego funkcjonowaniu, porównaniu tych informacji z symptomami opisanymi w klasyfikacjach i stawianiu hipotezy o wystąpieniu danego zaburzenia, o ile podobieństwo, liczba i czas trwania objawów zgadza się z opisem.
źródła:
Cierpiałkowska, L., & Sęk, H. (2016). Psychologia kliniczna. PWN.
