Twórcą teorii atrybucji jest Fritz Heider. W 1958 roku jako pierwszy opisał mechanizm wyjaśniania przyczyn ludzkich zachowań. W swojej pracy starał się wyjaśnić, co stoi za tym, jak tłumaczymy własne zachowania i sposób postępowania innych.
Atrybucje nazywane są naiwnymi teoriami przyczynowości. Polegają na próbach budowania własnych teorii dotyczących zachowań ludzi na podstawie obserwacji osób z otoczenia oraz na używaniu ich do wyjaśniania zjawisk społecznych. Atrybucje zatem pokazują nam, w jaki sposób postrzegamy i tłumaczymy sobie zachowania swoje oraz innych ludzi.
Wyróżniamy zwykle dwa rodzaje atrybucji: wewnętrzną i zewnętrzna.
- wewnętrzna (dyspozycyjna) zakłada, że przyczyną zachowania człowieka były jego cechy wewnętrzne.
- zewnętrzna (sytuacyjna) zakłada, że przyczyną zachowania człowieka są czynniki zewnętrzne, które działają względem danej osoby.
źródła:
Zieliński, K. (2021). Psychoefekty. Gliwice: Sensus.
