W psychologii rozwojowej zjawisko charakterystyczne dla okresu dojrzewania, związane z pojawieniem się u jednostki nowych zdolności poznawczych, będących konsekwencją szybkich zmian rozwojowych. Objawia się jako labilnością emocjonalną, polegająca na zdolności jednostki do gwałtownej zmiany stanów emocjonalnych (np. szybkie przejścia ze smutku w gniew), często nieadekwatnych do realnej sytuacji, bądź jako zdolność do przeżywania skrajnie odmiennych postaw wobec tego samego obiektu.
źródła:
Trempała, J. (2011) Psychologia rozwoju człowieka, podręcznik akademicki, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN