Przywiązanie to zdolność do formowania określonych, stałych i uczuciowo znaczących związków z innymi osobami. Przywiązanie stanowi formę bezpośredniego kontaktu fizycznego, interakcję lub komunikowanie się na odległość. Przywiązanie uważa się za fundamentalny aspekt rozwoju emocjonalnego i społecznego, wpływający na zdolność jednostki do budowania i utrzymywania relacji interpersonalnych.
Teoria przywiązania, pierwotnie rozwinięta przez Johna Bowlby’ego, zakłada, że mechanizmy przywiązania ewoluowały, aby zapewnić młodym osobnikom bliskość z ich opiekunami, co zwiększało ich szanse na przetrwanie. Bowlby wskazywał, że dzieci rodzą się z biologiczną potrzebą nawiązania bliskich więzi z opiekunami, co ma kluczowe znaczenie dla ich rozwoju psychicznego i emocjonalnego.
Mary Ainsworth, współpracownica Bowlby’ego, przeprowadziła badania, które pozwoliły na rozróżnienie różnych stylów przywiązania obserwowanych u dzieci. Styl przywiązania w dzieciństwie może mieć długofalowe konsekwencje dla wzorców zachowań w relacjach, samopoczucia emocjonalnego oraz zdolności radzenia sobie ze stresem i trudnościami w życiu dorosłym.
M. Ainsworth wyróżniła trzy wzorce przywiązania na podstawie obserwacji zachowań dzieci:
- przywiązanie lękowo-unikacjące – powiązane z odrzuceniem przez matki, które w warunkach domowych nie zaspokajają potrzeby bliskości, jaką przejawia dziecko.
- przywiązanie ufne – dające poczucie bezpieczeństwa,
- przywiązanie lękowo – ambiwalentne – w warunkach domowych wiąże się z brakiem spójności w zachowaniu matki.
Źródła: Siuta, J. (2005). Słownik psychologii. Wydawnictwo Zielona Sowa, Kraków.
